Einde Spiegelreflex

Na jarenlang Canon Pro Spiegelreflex camera’s en de fantastische, maar dure L-lenzen te hebben gebruikt, werd het tijd om te kijken naar nieuwe technieken. Een nieuwe technologie diende zich aan. Zou dit net zo’n grote sprong zijn als de overgang van analoog naar digitaal?

Ik was bezig om mijn twee Canon 5D Mark II en de Canon 1Ds Mark III in te ruilen voor twee nieuwe 5D Mark III en een 1Dx, totdat ik op internet las over de nieuwste technologie. Het ging niet langer over spiegelreflexcamera’s, maar over “mirrorless camera’s” (spiegelloos).

“Hmm… even in de gaten houden,” dacht ik. Sony zag er veelbelovend uit met deze nieuwe techniek. Maar ja, het risico als beroepsfotograaf om de eerste generatie camera’s te kopen, waar wellicht nog kinderziektes in zitten, zag ik niet zitten. Bovendien hadden ze nog niet echt professionele lenzen.

Dus besloot ik voorlopig door te gaan met de Canon’s. Maar de nieuwe techniek bleef trekken. Zou het net zo’n grote sprong zijn als van analoog naar digitaal?

Mijn eerste gedachten waren: “Zal het vast stiller zijn? Geen sluiter en spiegelhuis meer dat moet bewegen. Snellere autofocus omdat het misschien al op sensorniveau zit? Hmm… even in de gaten houden.” Sony leek veelbelovend, maar het risico als beroepsfotograaf om de eerste generatie camera’s te kopen, waar mogelijk kinderziektes in zitten, zag ik niet zitten. Bovendien had ik al eens een uitstapje naar Nikon gemaakt, en hoewel dat bijna net zo goed beviel als Canon, was ik bij Canon gebleven omdat ik bijna alle professionele lenzen al had. Overstappen naar Nikon zou alleen maar geld kosten en qua techniek is het ook spiegelreflex. Dus daar zag ik de meerwaarde niet van in. Ondanks dat de switch naar Nikon goed beviel, durfde ik een nieuwe techniek niet zomaar aan. Sony had immers nog geen echte professionele lenzen. Dus ik besloot nog even door te gaan met de Canons.

Vervolgens kwam de vraag: wat ga ik doen? Ik zat al even te kijken naar Hasselblad (mooie tweedehands H3D met 30+ megapixels) en een nog grotere sensor en meer megapixels dan de Canon-camera’s die ik had.

Maar ja, die Hasselblad is zo traag en luid qua geluid in het sluiterhuis, gewoon niet handig voor trouwerijen. Toen kwam ik de Pentax 645Z tegen, niet eens zo duur ten opzichte van het veel te dure Hasselblad-ecosysteem en ook nog eens 50+ megapixels en medium format.

Maar eerlijk gezegd, wat een lelijke en grote camera. Toen ik hem in mijn hand had en voor het eerst door de zoeker keek bij Kamera Express in Leeuwarden, wist ik meteen: nee, dit wordt het niet.

Totdat Sony met de tweede generatie van hun kleine full-frame mirrorless camera’s uitkwam en deze hadden zelfs in-body stabilisatie. Hoe gaaf is dat? De camera was niet extreem duur, dus we waagden een gokje van +/- 2000 euro. (Screenshot van klantlogin bij de winkel)

Ik kocht de camera ’s ochtends bij Kamera Express in Leeuwarden, samen met een kleine 50mm 1.8 lens en een grip. Diezelfde middag schoot ik er een kleine bruiloft mee in Harlingen en je raadt het al: ik was verkocht. (Het was wel even stressvol om hem snel in te stellen, want de menustructuur vergeleken met Nikon of Canon was gewoon ruk.) Ik had de Canons die middag bijna niet gebruikt. Alleen voor de groepsfoto’s omdat ik daarvoor 24mmg roothoek nodig had. Dat deed me al nadenken. Toen ik ’s avonds de foto’s op mijn MacBook terugzag, was ik verkocht. Wat een prachtige en zachte bokeh, en wat een scherpte had die Sony 50mm ten opzichte van de Canon 50mm 1.2 L of de 1,4 usm

Ik besloot volledig over te stappen op dit systeem. Ik las een artikel waarin de topman van Sony zei: “Wij gaan marktleider worden in de full-frame markt.” Toen dacht ik: “F*ck it, ik waag de gok gewoon.” Ik verkocht al mijn Canon-gear.